کاش اینجا بودی و می توانستم هر آنچه را که بر دلم سنگینی

 

می کند را درنگاهت زمزمه کنم.

 

 نه!... اگر بودی می دانم باز هم تنها سکوت می کردم.

 

 بعضی چیز ها را نمی توان بر زبان راند...

 

 مثلا پچ پچ گل های باغچه عشق و یا راز دلدادگی من به تو...

 

 بعضی از حرفها همیشه پشت سکوت جا خوش می کنند.

 

 شاید میترسند سکوت را بشکنند و بعد از آن غروری را هم به مرداب

 

فراموشی بسپارند.

 

 نمی دانم...

 

 شاید هم من  جسارت نداشته باشم که در نگاهت خیره شوم و

 

بگویم آنچه را نباید بگویم...

 

 همان نبایدی که می دانم اگر تو بدانی لحظه ای از نازنینت جدا

 

نخواهی شد...

 

 و این می شود سر آغاز فردای نیامدهء جدائی...

 

 تو بهتر می دانی منظورم از جدائی چیست.

 

 بارها من و تو از جدائی سخن گفته ایم و هر بار نیز اشک ریخته ایم

 

در تاریکی و سکوت...

 

 اما... باشد هیچ نمی گویم... سکوت می کنم... خوب من!

 

دیشب پا به پای آسمان گریستم.

 

 می دانم... در این شهر پر از خاکستر از باران خبری نبود اما آسمان

 

دل نازنینت بارانی بود...

 

 آسمان دل من، به هوای دل شکستهء شقایق می گریست ..

 

 و چشم بیمار من، به هوای روح پاک مریم گونهء تو...

 

 می خواستم آنقدر اشک بریزم که با قطرات آن بتوانم غم دوری از تو

 

را حل کنم.

 

 اما غم دوری از تو آنقدر عظیم بود که حتی با بارش آسمان هم

 

حل نمی شد چه رسد به  اینکه...

 

   می دانم شاید قسمت این بوده که تو آنجا باشی و من اینجا...

 

 

 

    

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

! 

 

   این وسط قسمت چه سهمی دارد؟

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 سلام من را به تمام نگاههای دور و برت برسان

 

دوست داری برویشان بپاشم...

 

 اگر دوست نداری بگو تا بعد از این عطر هر گلی را که تو

 

من بیندازد...

 

 بروی نوشته هایم عطر یاس پاشیده ام تا شاید، باز تو را به یاد

 

 دارد؟... می دانم باور می کنی...

 

 باورت می شود که نازنینت به تو بیشتر از خودش ایمان

 

  داری را به جا می آوری...

 

 مهم این است که دل من آنجاست... می دانم رسم امانت

 

می دانم باز هم به نتیجه همیشگی می رسی! مهم نیست.

 

کنی دختری را که دلش را به تو بخشیده است...

 

  میدانم که باز هم در خیالت به این می اندیشی که چگونه باور

 

 لبخند بزن...نازنینت دل داده است تا جان نبازد...

 

 آخر اگر دل به تو نداده بودم که تا حالا بارها جان داده بودم.

 

بودم؛ اما بعد پشیمان شدم.

 

  بارها به این اندیشیدم که ای کاش، هیچگاه دل به تو نداده

 

کوله بارت گذاردی و با خود بردی؟...

 

 چرا میهمان دلش شدی و بعدصاحبخانه و بعد دل نازنینت را در

 

پس چرا آمدی...

 

 تنها نمی دانم که اگر قرار بر این بود که تو با نازنینت نمانی

 

است...

 

 تنها نمی داند که چرا سهم ما از سرنوشت دوری شده

 

 اما... بهترین من! نازنینت همه را می داند همه را...

 

از اشک تارمی شود.

 

 اما می دانم زمانی که به جدائی می اندیشی، باز هم نگاهت

 

 جدائی را از یاد ببر ...

 

قسمت را فراموش کن.

 

 عاشق فرار از دلهای عاشقمان...می دانم باز هم می گویی

 

 عاشق هم کند، عاشق فرارکرد...

 

 شاید سهم قسمت این است که، قبل از اینکه من و تو را

 

 دیگر تقدیر چه گناهی دارد.

 

نوشته شده است،

 

زمانی که از ابتدای آفرینش، سرنوشت من و تو با جدائی

 

 

 

اینجا دل بکنم،

 

 وقتی تو خود می خواهی آنجا باشی و من خود نمی توانم از

 

قسمت می گذاریم!

 

  من نمی دانم چرا دلیل ناکامی در هر آرزو را، به حساب

 

بماند...

 

  شاید قسمت این بوده که، دل من هم همان جا، پیش تو جا

نوشته شده در دو شنبه 6 تير 1390برچسب:,ساعت 15:55 توسط رها| |